Ν. Λυγερός
Μετά τη δράση, ο μικρός οπλίτης κάθισε πλάτη με πλάτη με το δάσκαλό του, ήξερε ότι ήταν η αρχή.
- Κι αν δεν είμαστε αρκετοί; - Τότε θα πεθάνουμε. - Μα δεν έχουμε άλλη επιλογή ; - Όχι. - Γιατί δάσκαλε; - Οι Έλληνες αγαπούν την ελευθερία. - Κι εγώ. - Αυτό όμως έχει μεγάλο κόστος. - Για ποιο λόγο; - Δεν αποδεχόμαστε τη σκλαβιά, όσο δυνατοί κι αν είναι οι εχθροί μας. - Ακόμα κι αν είναι περισσότεροι; - Τότε έχει αξία το πιστεύω μας. Πάνω στο νησί της Σαλαμίνας περίμεναν την επίθεση των εχθρών. Κι ο μικρός οπλίτης μετρούσε τα καράβια του περσικού στόλου. Ο αριθμός τους όλο και ανέβαινε. Αλλά δεν έλεγε τίποτα στο δάσκαλο που δεν τα κοιτούσε καν. - Τα μέτρησες ; - Όχι δάσκαλε… Δηλαδή ναι, αλλά δεν τέλειωσα. - Γιατί τα μετράς ; - Για να ξέρω. - Τι πράγμα ; - Το πλήθος του εχθρού… - Τότε θα φοβηθείς… - Όχι, όχι, δηλαδή δεν νομίζω. - Όσοι και αν είναι δεν αξίζουν την ελευθερία μας. - Πώς τα συγκρίνετε ; - Δεν τα συγκρίνω, είναι ασύγκριτα. - Και πώς θα τους αντιμετωπίσουμε ; - Με την στρατηγική μας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο δάσκαλος χρησιμοποιούσε τη λέξη αυτή. Αλλά αυτή τη φορά ο τόνος της φωνής του ήταν διαφορετικός. Δεν ήταν πια ένα όραμα. Σε λίγο θα ζούσαν τη πράξη. Και θα άλλαζε η πραγματικότητα. - Δάσκαλε, θα εφαρμόσουμε αυτά που μάθαμε ; - Όχι μόνο. - Δηλαδή ; - Θα εκμεταλλευτούμε τον αριθμό τους. - Μα δεν τον μετρήσατε ! - Οι εχθροί μας δεν μέτρησαν το ελάττωμά του ! - Τι σημαίνει αυτό ; - Η επίγνωση της αδυναμίας σου, σου δίνει δύναμη. - Ενώ αυτοί… - Πιστεύουν ότι είναι αθάνατοι. - Κι εμείς ; - Ξέρουμε ότι πεθαίνουμε για την ελευθερία μας. Ενώ φυσούσε ο άνεμος της Σαλαμίνας, οι δύο ελεύθεροι σηκώθηκαν. Λόγω αγάπης. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου