Για Όσους Είναι Γεννημένοι Μεταξύ 1950-1985 - (Εκπληκτικό Άρθρο)

Ένα άρθρο που το έχω "πετύχει" πολλές φορές και είναι όντως εκπληκτικό, ιδίως στον τρόπο που περιγράφει πολλά πράγματα και τα συγκρίνει με αυτό τον τρόπο με τις δραστηριότητες των σημερινών παιδιών. Δεν σημαίνει αυτό ότι πρέπει να γυρίσουμε σε εκείνες τις εποχές, αλλά ας προβληματιστεί ο καθένας που θα το διαβάσει είτε είναι παιδί είτε γονέας ...

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να.....
μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..


Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.


Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....


JIM KYM

Πηγή : www.ksipnistere.com

Μπιλ Γκαιητς : "11 σημεία που δεν μαθαίνουν και δεν θα μάθουν οι μαθητές σε ένα σχολείο"

Τα 10 συχνότερα εκφραστικά λάθη που κάνουμε όλοι στον προφορικό λόγο

από Ιόλη Πολύζου στο mama365

Λέμε τριάμισι χρόνια ή τρεισήμισι χρόνια; Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου ή ο ασκός του Αιόλου; Καθημερινά ακούμε και αναπαράγουμε λέξεις και φράσεις, οι οποίες ενώ δεν είναι σωστές, τις έχουμε συνηθίσει τόσο που πλέον δεν μας ενοχλούν. Η σωστή χρήση του λόγου, όμως, είναι απαραίτητη όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τα παιδιά μας που μαθαίνουν τόσα από εμάς. Ας τους τα μάθουμε σωστά!

Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου

Σωστό: Άνοιξε ο ασκός του Αιόλου
Χρησιμοποιούμε αυτήν την έκφραση για να μιλήσουμε για πράξεις που έχουν ανεξέλεγκτες συνέπειες. Αυτός που προέβη στην πράξη «άνοιξε τον ασκό του Αιόλου», όπως έκαναν οι σύντροφοι του Οδυσσέα στο ταξίδι της επιστροφής στην Ιθάκη με αποτέλεσμα να ελευθερωθούν οι άνεμοι και το καράβι τους να χάσει τον προσανατολισμό του. Σήμερα, η έκφραση συναντάται και στον πληθυντικό ως ασκοί του Αιόλου που, όμως είναι λανθασμένη αφού ο Αίολος είχε έναν ασκό και όχι πολλούς.

 

Παν μέτρον άριστον

Σωστό: Μέτρον άριστον
Η φράση «μέτρον άριστον» αποδίδεται στον Κλεόβουλο τον Λίνδιο και σημαίνει ότι καλύτερο είναι αποφεύγουμε τις ακρότητες και να τηρούμε το μέτρο σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Αργότερα, προστέθηκε το «παν» δημιουργώντας όμως νοηματική ασάφεια στη φράση, σε σημείο που να θεωρείται λανθασμένο. Ωστόσο, το λεξικό Μπαμπινιώτη προκρίνει ως σωστό το «μέτρον άριστον», αλλά δεν απορρίπτει ως λάθος το «παν μέτρον άριστον».

Ανεξαρτήτου ηλικίας

Σωστό: Ανεξαρτήτως ηλικίας
Το σωστό είναι «ανεξαρτήτως ηλικίας» και όχι «ανεξαρτήτου ηλικίας» . Χρειαζόμαστε επίρρημα και όχι επίθετο για να αποδοθεί σωστά το νόημα της έκφρασης.

«Η λέξη αυτή απαντάται στον Ελύτη»

Σωστό: Η λέξη αυτή απαντά στον Ελύτη.
Το απαντώ είναι αρχαία λέξη και σήμαινε συναντώ. Χρησιμοποιήθηκε και ως αμετάβατο ρήμα με τη σημασία του υπάρχω, βρίσκομαι. Επομένως, είναι σωστό (και αρχαίο ήδη) να λέμε «Η λέξη αυτή απαντά στον Ελύτη».

Πριν την έναρξη

Σωστό: Πριν από την έναρξη
Σύμφωνα με το νεοελληνικό λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη, είναι κατάλληλο να χρησιμοποιείται πάντα ο συνδυασμός «πριν από», όταν το πριν λειτουργεί ως πρόθεση.

Υπέρ του δέοντος

Σωστό: Υπέρ το δέον
Η σωστή μορφή  είναι «υπέρ το δέον» σημαίνει «πάνω απ’ όσο πρέπει». Διαφορετικά το υπέρ δηλώνει υπεράσπιση.

Τρεισήμισι χρόνια

Σωστό: Τριάμισι χρόνια
Το «τριάμισι» χρησιμοποιείται όταν το όνομα που συνοδεύει είναι ουδέτερο (π.χ. τριάμισι χρόνια) και το «τρεισήμισι» όταν είναι αρσενικό ή θηλυκό (π.χ. τρεισήμισι μέρες).

Ο οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει

Σωστό: Οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει.
Το ίδιο ισχύει και για το οτιδήποτε.

Λάθος όνομα

Σωστό: Λανθασμένο όνομα
Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το ουσιαστικό «λάθος» σαν επιθετικό προσδιορισμό.

Επί τω έργω

Σωστό: Επί το έργον
Η λόγια φράση είναι επί το έργον και αφορά το έργο, τη δραστηριότητα που έχει αναλάβει κάποιος.

Και τί γίνεται επιτέλους με το «σαν» και το «ως»;

Το «σαν» χρησιμοποιείται για παρομοιώσεις, ενώ το «ως» για πραγματικές ιδιότητες. Επομένως όταν αναφερόμαστε σ’ ένα γιατρό που όντως ασκεί το επάγγελμα θα πούμε:« Ως γιατρός θεωρεί…». Όταν λέμε «τον φρόντισε σαν γιατρός» εννοούμε κάποιον που δεν είναι γιατρός.
 Πηγές: gnomikologikon.gr και e-didaskalia.blogspot.com
Πηγή : www.greekteachers.gr

Μια μαθηματική εξίσωση που δίχασε το twitter - 16 ή 1 είναι η απάντηση;

Η απάντηση εξαρτάται από ποια μέθοδο μάθατε στο σχολείο.

Για μέρες, χιλιάδες χρήστες του twitter έσπαγαν το κεφάλι τους με μια μαθηματική εξίσωση. Πόσο κάνει  8 ÷ 2(2 + 2);
Το πρόβλημα ανέβηκε στο twitter από  τον χρήστη @ pjmdoll  και αμέσως έγινε viral. Κυρίως γιατί οι χρήστες διχάστηκαν μεταξύ δύο απαντήσεων: το 16 και το 1.

Μια μάλιστα έγραψε ότι έχει δύο πτυχία μαθηματικών και ότι η απάντηση είναι το 1.
Η άλλη έγραψε ότι η απάντηση είναι 16 και ότι όλο αυτό που συμβαίνει είναι ντροπιαστικό, αναφερόμενοι σε όσους έγραφαν ότι το σωστό είναι το 1.
Προς τι λοιπόν όλη αυτή η σύγχυση για μια απλή εξίσωση;
Όπως αναφέρει το Insider, το πρόβλημα εντοπίζεται στο με ποια σειρά έχει μάθει κανείς να κάνει τις εξισώσεις. Η σωστή απάντηση σήμερα είναι 16. Πριν από 100 χρόνια θα ήταν το 1.
Ο σωστός τρόπος για να λυθεί η εξίσωση είναι ο εξής:
πρώτα προσθέτετε τις τιμές στην παρένθεση: 8 ÷ 2(4) = ?
στη συνέχεια γίνεται η διαίρεση και ο πολλαπλασιασμός από αριστερά προς τα δεξιά: 8 ÷ 2(4) = 4(4) = 16.
Όσοι βρίσκουν ως απάντηση την τιμή 1, χρησιμοποιούν μια ξεπερασμένη εκδοχή της σειράς που πρέπει να γίνουν οι πράξεις, πολλαπλασιάζοντας πρώτα το 2 με το αποτέλεσμα της παρένθεσης (4) και στη συνέχεια διαιρώντας 8 με 8. Αυτή η απάντηση θα ήταν σωστή πριν από 100 χρόνια.
Σχετικό κείμενο έγραψε στους New York Times και ο καθηγητής μαθηματικών στο Κορνέλ, Steven Strogatz.
Όπως αναφέρει, εξηγώντας ότι η σωστή απάντηση είναι το 16, ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάντα προηγείται η παρένθεση, μετά έρχονται ο πολλαπλασιασμός και η διαίρεση και στο τέλος η πρόσθεση και η αφαίρεση. Ο πολλαπλασιασμός και η διαίρεση έχουν την ίδια προτεραιότητα. Άρα τι κάνουμε πρώτα από αυτά; Ξεκινάμε από όποια πράξη είναι από αριστερά και συνεχίζουμε προς τα δεξιά.
Το ίδιο ισχύει και με την πρόσθεση και την αφαίρεση, που επίσης έχουν -μεταξύ τους- την ίδια προτεραιότητα: ξεκινάμε τις πράξεις από  αριστερά προς τα δεξιά.

Πηγή : www.huffingtonpost.gr