Περιδιαβαίνοντας τα μονοπάτια του Internet, "έπεσα" σε ένα άρθρο με τον τίτλο ο "Ο γα...τος καθηγητής που με σημάδεψε", ψάχνοντας το αρχικό άρθρο πήγα στο άρθρο που παραθέτω λίγο πιο κάτω. Ο μαθητής που επηρεάστηκε από τον συγκεκριμένο καθηγητή έψαξε και βρήκε μία συνέντευξη του στη Λιάνα Κανέλλη. Το ηχητικό όμως που άκουσα με εντυπωσίασε και προσπάθησα να βρω λίγα περισσότερα πράγματα, για έναν καθηγητή που εκτός από πρότυπο για τους μαθητές θα πρέπει να είναι και ένα φωτεινό παράδειγμα και για τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς. Αφού αυτός το κατάφερε (αν και από τα γραφόμενα πάντα θα υπάρχουν και κάποιοι που θα είναι δυσαρεστημένοι, γιατί δεν ακολουθούνται ακριβώς οι εγκύκλιοι του συστήματος) να συνδυάσει πολλά πράγματα για το καλό, για την ψυχική υγεία, για την ευτυχία και στην τελική για την πρόοδο των μαθητών του, πάει να πει πως γίνεται και οφείλουμε και οι υπόλοιποι να προσπαθήσουμε.
Παραθέτω με χρονική σειρά τα άρθρα :
Καταπληκτικό κείμενο του καθηγητή Γιάννη Κουβαρά (2ο Λύκειο Βριλυσσίων)
Μαΐου 27th, 2009 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Καταπληκτικό κείμενο του καθηγητή Γιάννη Κουβαρά (2ο Λύκειο Βριλυσσίων)
Ανατριχιαστικό, απαγγελία από την Λ.Καννέλη στον CITY FM στις 25 Μαΐου 2009. Μία ηλιαχτίδα φωτός στο σκοτάδι αυτός ο άνθρωπος.
Μεταφέρω από την Καθημερινή (16/5/09):
Από την εκπαίδευση στην Παιδεία…
Μια διαφορετική επιστολή στους τελειόφοιτους του 2ου Λυκείου Βριλησίων από τον καθηγητή τους, Γ. ΚουβαράΤου Τακη Kαμπυλη
Μια διαφορετική επιστολή στους τελειόφοιτους του 2ου Λυκείου Βριλησίων από τον καθηγητή τους, Γ. ΚουβαράΤου Τακη Kαμπυλη
Πέρυσι τέτοια εποχή οι τελειόφοιτοι του 2ου Λυκείου Βριλησσίων βρήκαν στα θρανία τους μία επιστολή. Hταν από τον φιλόλογό τους (και σεβαστό δάσκαλο) Γιάννη Κουβαρά. Αυτοί μπροστά σε μια μεγάλη αρχή, ο Γ. Κουβαράς κοντά στη συνταξιοδότηση. Γιατί την έστειλε στους μαθητές του;
Διότι «η ευτυχία δεν ανεβαίνει στα ρετιρέ επειδή λαχανιάζει. Αλλά το 2ο Λύκειο Βριλησσίων είναι ρετιρέ και πάσης Ελλάδος. Σύμφωνα με τα στατιστικά πλασάρεται στη 10άδα ανάμεσα στα 3 χιλιάδες λύκεια όλης της χώρας. Και βέβαια προτιμώ ένα σχολείο που βγάζει ευτυχισμένους οδοκαθαριστές από ένα που βγάζει νευρωτικούς επιστήμονες, σήμερα που έχουμε έλλειμμα ευτυχίας και πλεόνασμα επιστημόνων (…) Το 2ο Βριλησσίων είναι ευτυχισμένο γιατί πολλές φορές τελειώνατε το μάθημα και δεν φεύγατε (από τον συνήθη τόπο του εγκλήματος) μένατε στον χώρο του σχολείου, συζητούσατε, περιμένατε τους φίλους σας από άλλα τμήματα, νιώθατε δικό σας τον χώρο. Αυτό το γεγονός με συγκινεί, το εκλαμβάνω ως βαρόμετρο υγείας κι ευτυχίας, ως άμυνα συλλογικότητας που τόσο τη χρειαζόμαστε (επικοινωνώ άρα υπάρχω…)».
«Το καλλίτερο σχολείο»
Ο καθηγητής εξηγεί στα «παιδιά» του στη συνέχεια της επιστολής του πως «το καλλίτερο σχολείο δεν είναι εκείνο που έχει τις περισσότερες επιτυχίες (οι στατιστικές είναι σαν τα μαγιώ, δείχνουν πολλά αλλά κρύβουν τα ουσιωδέστερα). Το καλλίτερο σχολείο είναι εκείνο που οι μαθητές του το μισούν λιγότερο. Σ’ αυτό ήθελα να με κρίνετε».
Η επιστολή είναι από έναν μεγάλο φιλόλογο. Και ισορροπεί ανάμεσα σε στίχους, συμβουλές, σκέψεις και παιχνίδια λόγου. Είναι μια άλλη γλώσσα, με άλλες προτεραιότητες για έφηβους γεμάτους άγχος και χωρίς χρόνο. Κι ο Γ. Κουβαράς το ξέρει αυτό: «Σπαταλήστε τη μισή νιότη σας σε ουτοπίες. Την υπόλοιπη στα έργα της θάλασσας, στα έργα της αγάπης. Ανοίξτε πανιά στο Αδύνατο. Για να φτάσετε στο δυνατό. Αριστοκράτες στην τέχνη, στους τρόπους. Δημοκράτες στη ζωή. Ή αλλιώς μάγκες στα αλώνια, κύριοι στα σαλόνια. Το επαναλαμβάνω. Κανείς δεν ψήλωσε κονταίνοντας τους άλλους. Μόνο ασκήσεις σε μονόζυγο δίνουν πόντους “για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και θα δούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει. Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”. Σεφερικά και σταθερά Ψηλά τις καρδιές (…)».
«Σπαταλήστε χρόνο, αλλιώς πώς θ’ ανακαλύψετε τη ζωή; Η ζωή είναι ωραία αλλά τα ’χει φτιάξει με άλλον. Επιμένετε και θα σας ενδώσει και δώσει. Αλλά επιμένετε (“επιμένετε και στον εαυτό σας να σας απαντήσει. Μην του επιτρέπετε υπεκφυγές”). Μην εμπιστεύεστε τα εύκολα. Απογοητεύουν εύκολα. Να είστε αναγεννησιακοί de omnibus dubitandum για όλα να αμφιβάλλετε εκτός από ένα (“γιατί και η αμφιβολία πρέπει κάπου να πατάει”, Wittgenstain), την Αγάπη (η αμφιβολία στην αγάπη είναι αμαρτία)… Να λέτε τα άσχημα μπροστά στους φίλους σας. Τα καλά τους πίσω τους. Αντιγράψτε τα καλά του Μείζονος Ελληνισμού. Διαγράψτε τα άσχημα του Μίζερος Ελληνισμού. Μην κόβετε φλέβες, κόψτε λ.χ. το κάπνισμα. Μη χτυπάτε ενέσεις, εν ανάγκη χτυπήστε το κεφάλι σας στον τοίχο, ίσως πάρει μπροστά. Μην τα βάζετε με το γείτονα. Δεν είναι εχθρός. Ο εχθρός είναι μέσα μας, τα ελαττώματά μας. Αυτά πολεμήστε και περιορίστε. Μην καίτε τα βιβλία στο τέλος της χρονιάς. Μυρίζει καμμένη σάρκα, καμμένα μυαλά από Αουσβιτς μεριά. Κάψτε καλλίτερα προλήψεις, προκαταλήψεις και λοιπά λιπαρά. Τα βιβλία είναι για να φωτίζουν. Φωτιστείτε και αυτοαναναφλεχθείτε οι ίδιοι με βιβλία. “Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ πώς θα γεννούνε τα σκοτάδια φως; (Χικμέτ). Εκεί που καίνε βιβλία, μία μέρα θα καίνε ανθρώπους” (Τόμας Μαν το 1933 δηλ. το 1943 ήταν κοντά)».
«Μακρύς ο δρόμος»
Η επιστολή στους μαθητές του 2ου Λυκείου ξεκινάει με Εμπειρίκο: «Πάρε τη λέξη μου Δος μου το χέρι σου» και συνεχίζει με το «Μακρύς ο δρόμος απ’ την ανία της εκπαίδευσης στη μαγία της Παιδείας, στη μαγγανία της. Διανύστε τον όμως. Εν ανάγκη με τα γόνατα, και ματωμένα. Αξίζει! (…) Μην περιορίζετε την πραγματικότητα στα 21cm της TV (έγχρωμη TV, ασπρόμαυρη ζωή), όταν η πραγματικότητα είναι απεριόριστη και κυρίως υπάρχουν τόσες πραγματικότητες όσες μπορείς να φανταστείς. Φτιάξε τη δική σου, ομορφότερη από όλες τις άλλες. Είπαν την TV μηχανισμό αχρήστευσης του ανθρωπίνου βλέμματος. Μην αχρηστεύετε το πολυτιμότερο. Αναγνώστε πρόσωπα, το πιο συναρπαστικό και ωραίο ανάγνωσμα που υπάρχει.(…) Ο μόνος ιερός τόπος που υπάρχει, μάλλον ο πιο ιερός, είναι το ανθρώπινο πρόσωπο. Γι’ αυτό στην Κόλαση οι άνθρωποι είναι δεμένοι πιστάγκωνα πλάτη με πλάτη. Υπάρχει κόλαση/τιμωρία μεγαλύτερη από τη στέρηση του βλέμματος του άλλου;»
Και η επιστολή στους μαθητές καταλήγει: «Η ζωή είναι μιγαδική και μαγική. Εμπεριέχει και τη φαντασία. Οξυγονώστε την συχνότερα. Εκανα για σας λιγότερα από όσα ήθελα και περισσότερα από όσα μπορούσα. Ο αη-Αλύπιος ας σας έχει όλους καλά».
Προοπτική
Υπάρχουν και αυτοί οι καθηγητές -υπάρχουν κι αυτοί οι τυχεροί μαθητές -υπάρχει κι αυτή η αντίληψη που δικαιώνει το δημόσιο σχολείο, υπάρχει κι αυτή η προοπτική για τους νέους. Και περισσότερο απ’ όλα υπάρχει το φρένο στον μονόδρομο των εισαγωγικών εξετάσεων ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία. (Είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη αλλά για την οικονομία και την παραοικονομία).
Captain-my Captain, μία ακόμη φορά που έδειξες πως η ποίηση είναι στην πραγματικότητα παρά στη φαντασία… Τυχεροί οι μαθητές σου. Τους αφαίρεσες την ημερομηνία λήξης.
Πηγή : www.karios.gr
- 7 Ιουλίου 2015
Η διδασκαλία του συστήματος
Κόντρα στο εκπαιδευτικό σύστημα, κοντά στους μαθητές.
-Θέλω να γράψω κάτι για ένα καθηγητή που είχα στο λύκειο και είναι ένας πολύ γαμάτος τύπος.
-Τίτλος;
-«Ο γαμάτος καθηγητής που με σημάδεψε».
(ακούγονται γέλια από αριστερά μου)
- Μέντορας ρε φίλε, είναι πιο «touchy». Είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος να έχει μέντορα και δεν έχουν όλοι (αυτό ακούστηκε από δεξιά που είναι ο αγγλομαθής). Βρες κάτι για μέντορα.
Δε μου αρέσει ιδιαίτερα σαν λέξη, αλλά θα το δεχτώ. Θα μιλήσω για τον δικό μου μέντορα.
Στο γυμνάσιο ήμουν θεωρητικά ένας καλός μαθητής που απλά βαριόταν να διαβάσει, πράγμα που μεταφράζεται ως ένα χαλαρό και χωρίς ιδιαίτερη πίεση, 16 μέσο όρο. Στο λύκειο άρχισε να χάνεται η μπάλα, να τρέχω στα γήπεδα, να γκομενίζω και να δουλεύω (πολύ βασικό). Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση είναι 9.7 μέσο όρο και κάθε Κυριακή εκκλησία για τα ευχαριστήρια στο Μεγαλοδύναμο.
Σε όλα αυτά, πρέπει να συνυπολογιστεί το γεγονός ότι είχα ήδη αναπτύξει άριστη σχέση με το διάβασμα, αρκεί να μην είχε να κάνει με το σχολείο. Μοιραία, ο μόνος τρόπος για να με πείσει κάποιος καθηγητής να ανοίξω κανένα βιβλίο ήταν να με κάνει να πιστέψω πως δεν μαθαίνω κάτι λόγω σχολείου, αλλά μόνο γιατί είναι ωραίο να το ξέρω. Πέρασαν δεκάδες καθηγητές το μαρτύριο του να με έχουν μαθητή. Και τους ζητώ συγγνώμη. Ένας μόνο κατάφερε να με τιθασεύσει.
Δευτέρα λυκείου, 22 άτομα στο τμήμα της Θεωρητικής κατεύθυνσης. Δηλαδή εγώ και άλλα δύο αρσενικά ανάμεσα σε 19 κορίτσια. Οι άλλοι δύο καλοί έως άριστοι μαθητές, όπως και οι κυρίες. Πρώτο μάθημα. Εμφανίζεται ο καθηγητής ο οποίος είναι ψηλός με λευκό μουστάκι, λίγο αχτένιστο μαλλί και γυαλιά πρεσβυωπίας που τα ακουμπάει στην άκρη της μύτης αποφεύγοντας τακτικά την οπτική επαφή με το συνομιλητή του. Και η πρώτη του κουβέντα είναι. «Συγγνώμη, αλλά μου έδωσαν Λατινικά. Δε μου έδωσαν μια Λογοτεχνία να είμαστε όλοι χαρούμενοι. Αλλά θα τη βρούμε την άκρη».
Για τα επόμενα δύο χρόνια, πριν αρχίσει το μάθημα, θα λέει από έναν καλό λόγο για κάθε μαθητή ξεχωριστά. Θα κάνει χιούμορ, πολλές φορές σόκιν, σαν κανονικός άνθρωπος δηλαδή και χωρίς καν να προσπαθεί να μπει στα στενά όρια του καθωσπρεπισμού. Αυτό οι μαθητές το εκτιμούσαν. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα είχε κερδίσει το σεβασμό χωρίς ποτέ να τον έχει ζητήσει. Ήταν ο μοναδικός καθηγητής που εν μέσω μαθήματός του, αν χτυπούσε κουδούνι για διάλειμμα, δεν κουνιόταν κανείς μέχρι να τελειώσει αυτό που έλεγε. Και αυτό είναι τεράστια κατάκτηση για έναν εκπαιδευτικό.
Το σύστημα όμως τον αφήνει να κάνει τη δουλειά του; Ούτε καν προσπαθεί. Πιθανολογώ πως αν κάποιος ρωτήσει τους συμμαθητές μου για εκείνον, η απάντηση που θα πάρει θα είναι του τύπου "φοβερός άνθρωπος, αλλά το μάθημα ήταν μπουρδέλο/βγάλαμε τη μισή ύλη/έγραψα 15 στα λατινικά επειδή μας διάβαζε Λειβαδίτη αντί να κάνουμε το κανονικό μάθημα".
Τα παραπάνω, τα κατανοώ για κάποιον που επιθυμεί να προοδεύσει και είτε θέλει είτε όχι, αναγκάζεται να το κάνει εντός αυτού του κάκιστου συστήματος. Σε ό,τι έχει να κάνει με μένα, μιλάω ξεκάθαρα εκ του ασφαλούς γιατί δεν είχα καμία διάθεση να δώσω πανελλήνιες, οπότε απολάμβανα και με το παραπάνω την απότομη διακοπή της περιγραφής του ιστορικού-διηγηματικού cum, για να ακούσω ένα απόσπασμα από τηΣονάτα του Σεληνόφωτος ή κάτι από Ρίλκε.
Αυτός ο κύριος είναι ο άνθρωπος που συνέβαλλε ουσιαστικά στο να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Έστω κι αν το κατάλαβα πολύ καιρό αργότερα. Έστω κι αν εκείνος δεν το ξέρει καν. Τα βιβλία των λατινικών είναι τα μοναδικά που έχω κρατήσει. Τα έχω γεμίσει με τα ποιήματα που μας πέταγε σε άκυρες στιγμές. Αν έχει σημασία, έγραψα 0.02 στα λατινικά στις πανελλήνιες. Αλλά δεν έχει σημασία.
Ο κύριος αυτός συγκέντρωσε το θαυμασμό όλης της χώρας, χάρη στη Λιάνα Κανέλλη που ανέγνωσε στο ραδιόφωνο του City 99,5 (πριν 6 χρόνια) την επιστολή που δίνει σε κάθε μαθητή του πριν τις πανελλήνιες. Έψαξα, βρήκα το ηχητικό και σας το χαρίζω παρακάτω. Η επιλογή για να μπορέσετε να το κατεβάσετε είναι ενεργή γιατί αυτά που ακούγονται είναι ο αφρός της παγκόσμιας λογοτεχνίας και αξίζει να μοιράζεται απλόχερα.
Κυρ-Γιάννη, ευχαριστώ.
Πηγή : provocateur.gr
